Time to say goodbye!

Hoi allemaal,

Hoewel ik alweer enkele dagen in het koude kikkerlandje ben, wil ik het laatste gedeelte van mijn reis natuurlijk nog wel even met jullie delen. Bij deze dus mijn laatste (extra lang) verhaal. Enjoy!

In het vorige verhaal vertelde ik dat ik laat in de avond bij het Abel Tasman National Park aan kwam. Dit is met zijn 22 550 hectare het kleinste nationaal park van Nieuw-Zeeland. Samen met enkele anderen besloot ik om met een watertaxi (gewoon een bootje) naar een van de stranden in het Nationaal Park te varen. Vanuit dit strand maakten we een prachtige wandeling door de bossen en langs de azuurblauwe zee. Het zonnetje liet zich ook weer een keer zien, wat deze dag erg mooi maakte!

De volgende dag vervolgden we onze reis, dit keer richting Westport. Onderweg maakten we een stop bij de Maruia Falls. Deze enorme waterval is ontstaan door een aardbeving, behoorlijk indrukwekkend om te zien wat voor een gevolgen een aardbeving kan hebben. Westport bleek een dorpje te zijn waar niet veel te doen was, waarschijnlijk stopten we hier om de toch redelijk lange afstanden te overbruggen. Hoewel de afstanden hier in Nieuw-Zeeland niet zo groot zijn als in Australië, zit je toch meteen enkele uren in de bus om naar een volgende locatie te gaan.

Op zondag 20 november reisden we verder naar het zuiden, naar Franz Josef om precies te zijn. Onderweg stopten we bij de Pancakes Rocks, een rotsformatie die door de gevolgen van de weersomstandigheden op een stapel pannenkoeken lijkt. Vervolgens vervolgden we onze weg en moesten we een eenbaans-brug oversteken, die zowel voor autoverkeer als voor treinverkeer bedoeld was. Behoorlijk bizar, want als er een trein aan komt heb je toch een probleem. Wij bleken geluk te hebben en konden de brug in een keer oversteken. Opnieuw vertelde de gids ons dat we in een hele mooie en bijzondere omgeving waren, waar je ‘normaal gesproken’ een waanzinnig uitzicht zou hebben op onder andere de Franz Josef. Helaas konden we wederom niet veel zien door de vele regen. We bleven hopen op beter weer en daarom schreven we ons in voor een Ice Explorer tour voor de volgende dag. Met deze tour zouden we middels een helicopter op de Franz Josef Glacier komen en daar een hike kunnen doen. Deze tour zou een van de hoogtepunten van deze reis zijn. De teleurstelling was dan ook groot toen we de volgende dag te horen kregen dat de tour wegens de weersomstandigheden gecanceld werd. Twee van de dingen die hoog op mijn lijstje stonden om te doen waren nu gecanceld. Nou ja, ik heb in ieder geval een goede reden om nog eens terug te gaan naar Nieuw-Zeeland ;-) Als troost besloten we deel te nemen aan een pizza-avond, een simpel maar succesvol concept waarbij je een bepaald bedrag betaald en vervolgens onbeperkt pizza kan eten. Dankzij wat drankjes en goed gezelschap werd deze dag toch nog goed afgesloten!

Op dinsdag 22 november vervolgden we onze weg vanuit Franz Josef naar Wanaka. Een ongelooflijk mooie route met vele mooie tussenstops, zoals the Blue Pools, the Thundercreek falls en Lake Matheson. Dit is een meer waarbij je (normaal gesproken) de weerspiegeling van de bergen in het water kunt zien. Het weer was natuurlijk weer niet goed genoeg om de weerspiegeling te kunnen zien, maar ondanks dat was de omgeving toch weer een plaatje! Naast deze tussenstops was ook het uitzicht vanuit de bus ongelooflijk mooi, waardoor deze route de eer krijgt om tot mooiste route van mijn reis bestempeld te worden. In de middag arriveerden we in Wanaka, een gezellig toeristisch dorpje midden in de Southern Alps gelegen aan een waanzinnig mooi meer. In dit meer staat ook de wereldbekende ‘lone tree’, de meest gefotografeerde boom van Nieuw-Zeeland. Als je de foto’s ziet begrijp je meteen waarom.

De volgende dag was ik jarig! De ochtend startte ik rustig op bij Lake Wanaka en genoot ik van de mooie omgeving, voordat we verder reisden richting Queenstown. Regen is normaal gesproken gebruikelijk op mijn verjaardag en zelfs in Nieuw-Zeeland kon dit niet ontbreken  Na enkele stops en wederom een mooie route arriveerden we bij een organisatie waar je kunt bungeejumpen of een swing kunt boeken. Na even twijfelen besloot ik mijn angst te overwinnen en een bungeejump te boeken, die ik twee dagen later tot uitvoering zou brengen. We vervolgden onze weg naar Queenstown en eenmaal daar aangekomen besloten we om de beste burger van de wereld te gaan eten: de Fergburger. We moesten een uur in de rij staan voor deze burger, maar dat was het zeker wel waard! In de avond verzamelden de groep zich bij elkaar om een drankje te drinken in een van de kroegen. Naast mijn verjaardag was dit ook de laatste avond dat de gehele groep bij elkaar zou zijn. Hoewel er inmiddels verschillende mensen van de bus waren afgestapt, was er toch nog altijd een groepje van ongeveer 15 personen die al vanaf Auckland in dezelfde bus zaten. Genoeg redenen voor een feestje dus! In de avond/nacht kwamen wegens het tijdsverschil ook nog eens de verjaardagswensen vanuit Nederland binnen, waardoor ik me dus 36 uur lang jarig heb gevoeld. Bijzonder om eens mee te maken!

Twee dagen later was het tijd voor de bungeejump. In de ochtend werd ik samen met enkele anderen opgehaald en naar een plek in the middle of nowhere gebracht. Eenmaal bij de bungeejump-locatie werden we met een soort kabelwagen naar een platform boven een klif gebracht. Vanuit hier zouden we moeten springen.. Hoewel ik al eens eerder had gebungeejumpt, was deze hoogte (134 meter) toch wel een ander verhaal. Dat de medewerkers ineens tien minuten lang bezig waren om de elastiek te herstellen nadat er twee personen gesprongen hadden, hielp ook niet echt mee ;-). Desondanks vond ik het toch een mooie uitdaging om aan te gaan. Het springen was super eng en het was goed dat de medewerker hardop aftelde, maar nadat ik had gesprongen was alle angst weg en kon ik alleen nog maar genieten. Trots en volop adrenaline keerde ik met de anderen van de groep terug naar Queenstown. Na een heerlijke lunch wilden we nog meer actie ondernemen. Met de gondola (een soort van skilift) gingen we naar de top van een berg. Hier genoten van het geweldige uitzicht om vervolgens met een luge (een soort karretje op wielen met alleen een stuur en een rem) zo’n zes keer van een parcours af te racen. Erg leuk om te doen! Die avond zouden we opnieuw afscheid nemen van enkele mensen uit de groep, dus weer een goede reden voor een drankje. Een goede afsluiting van deze topdag!

De rest van de dagen in Queenstown verliepen wat rustiger en op zondag 27 november startte ik met een ronde in het diepe zuiden, waar we onder andere the Milford Sound zouden bezoeken. Een fjord gelegen tussen vele andere fjorden. Hoewel het in Nieuw-Zeeland al bijna zomer was, kregen we onderweg het bericht dat sneeuwde. Erg ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar. Het was de vraag of de wegen wel begaanbaar zouden zijn en of de boottocht bij de Milford Sound niet gecanceld zou worden (“Neeee niet alweer!” dachten we). Onze gebeden werden verhoord en de tour kon gewoon door gaan. Gelukkig maar, want de Milford Sound was werkelijk adembenemend. Na een sneeuwballengevecht reisden we verder naar Gunns Kamp. Hier sliepen we in houten huisjes die warm gestookt moesten worden met een houtkachel. Stroom was er alleen middels een aggregaat verkrijgbaar, die om 22:00 uur uitgezet zou worden. Back to basic dus, leuk en erg gezellig.

De dag daarna besteedde ik in Invercargill, waar niet zo veel te doen is en de dag daarna bezochten we een museum, maakten we een wandeling en reisden we weer terug naar Queenstown. Op woensdag 30 november reisde ik vanuit Queenstown naar Mount Cook. Eindelijk een keer goed weer, waardoor we een waanzinnig uitzicht op de mooie omgeving hadden. Bij Mount Cook heb ik samen met een ander Nederlands meisje een mooie wandeling gemaakt. Een heerlijke dag dus!

Op donderdag 1 december reisde ik verder naar Christchurch. In Christchurch is nog altijd veel schade zichtbaar van de aardbeving in 2011. Veel gebouwen zijn omheind met hekken en er wordt hard gewerkt om alle schade te herstellen. Van vrijdag op zaterdag bezocht ik de familie Martens. Samen met hen heb ik onder andere Castle Hill bezocht, waar enorme limestones te zien zijn. Verder zijn we middels een mooie route naar Arthurs Pass gereden. Deze dagen waren erg gezellig en het was leuk om te zien hoe ze hun leven in Nieuw-Zeeland opgebouwd hebben! Verder ben ik in de laatste dagen van mijn reis ook nog naar Akaroa gereisd. Een oorspronkelijk Franse stad waar ik naar toe reisde om met wilde dolfijnen te kunnen zwemmen. Eenmaal op de boot zagen we al snel een schol dolfijnen. De boot vaarde er naar toe en wachtte totdat de dolfijnen het contact opzochten. Toen de dolfijnen rond de boot bleven zwemmen, mochten we het water in en moesten we vooral geduld hebben. De dolfijnen zwommen om ons heen en vlak langs ons af, in totaal konden we hier zo’n drie kwartier van genieten. Heel bijzonder om eens mee te maken!

De laatste dag in Nieuw-Zeeland bracht ik opnieuw bij de familie Martens door. Samen bezochten we de botanische tuinen en het Canterbury Museum in Christchurch. Na een gezellige avond brachten ze me de volgende dag naar het vliegveld, waar we afscheid namen. De reis richting huis verliep verder goed (vanuit Hongkong naar Amsterdam opnieuw 3 stoelen voor mezelf, geluksvogel dat ik ben :-)).

Na een lange reis stond er vroeg in de ochtend al een geweldig welkomstcomité voor me klaar. Inmiddels ben ik alweer enkele dagen thuis en heb ik alweer veel familie en vrienden gezien. Hoewel ik enorm heb genoten van mijn reis, vind ik het stiekem ook wel weer fijn om lekker thuis te zijn!
Ik kijk nu terug op drie geweldige maanden. Ik heb enorm veel leuke dingen gedaan, vele leuke mensen leren kennen, ik ben uitdagingen aan gegaan en heb mijn grenzen verlegd, geweldige locaties gezien en vooral genoten van deze mooie reis. Een avontuur om nooit meer te vergeten!

Veel liefs en tot snel!!